Φωτιά στα μπατζάκια μας

Χτες πήρε φωτιά μια περιοχή δίπλα στο εξοχικό μας.

Φωνές, μαρσαρίσματα αυτοκινήτων, πανικός. Πετάχτηκα αλαφιασμένος από τον απογευματινό ύπνο και ρώταγα με πυτζάμες και τσίμπλες τους περαστικούς που και εκείνοι δεν ξέρανε τι ακριβώς συνέβη. Ο καπνός φαινότανε καθαρά πράγμα που σήμαινε ότι η φωτιά ήταν κοντά στη κατοικιμένη περιοχή.

Έβαλα πάνω μου ότι πρόχειρα ρούχα βρήκα και έτρεξα γρήγορα προς το καπνό. Σε λίγα λεπτά αντίκρυσα μια μικρογραφία του κακού χαμού που μέχρι πρότινος έβλεπα από τη τηλεόραση: Οχήματα της πυροσβεστικής να έχουν κλείσει το δρόμο, μποτιλιαρίσματα και εκνευριμός, εθελοντές να τρέχουν σαν τρελοί δεξια και αριστερά, ευτυχώς άμεσα ένα ελικόπτερο να ρίχνει νερό, και δεκάδες περίεργοι και φοβισμένοι να παρακολουθούν με αγωνία. Και πάλι τρύπιες μάνικες, και πάλι αλυσοπρίανα που δεν υπάρχουν, νερό που δεν φτάνει και κωμικοτραγικές σκηνές με νερό σε ένα μισογεμάτο κουβά. Έτρεξα προς τα εκεί και άρχισα να βοηθάω όσο μπορούσα.

Ευτυχώς δεν φύσαγε καθόλου και σε λιγες ώρες καπνισμένοι και υπερήφανοι επιστρέψανε για τους απαραίτητους σχολιασμούς στα καφενεία:

• Εμπρησμός ή πεταμένο τσιγάρο;


• Είναι άχρηστοι ή απλώς καλά παιδιά και ανοργάνωτα ;


• Τι θα γινόταν αν φύσαγε λίγο παραπάνω αέρας;


• Και τέλος και το κυριώτερο, ποιός καλύτερα από εμάς τους ίδιους μπορούν να σώσουν τις περιουσίες τους, τις ίδιες τους ζωές;