Στον ύπνο μου ο Τσαγκαρουσιάνος με κοιτούσε υποτιμητικά ..
Αν μετά τις 9, εξακολουθεί να λέγεται πρωί, τότε ναι πρωί ήτανε όταν αγουροξυπνημένος κατευθύνθηκα προς το μικρό καφενείο. Εκεί, έναντι αντιτίμου ογδοήκοντα λεπτών, ρούφηξα αργά, έναν μέτριο ελληνικό. Ο χειμωνιάτικος ήλιος τρύπωνε μια χαρά από το πλατάνι, ζέστανε όχι μόνο τον υποφαινόμενο αλλά και το λίγα μέτρα πιο μακριά παλιό αγροτικό. Έτσι έλπιζα ότι δεν θα αργήσει να εξατμιστεί και η δροσιά που εμπόδιζε τη γέρικη μηχανή του να πάρει μπροστά.
Αν μετά τις 9, εξακολουθεί να λέγεται πρωί, τότε ναι πρωί ήτανε όταν αγουροξυπνημένος κατευθύνθηκα προς το μικρό καφενείο. Εκεί, έναντι αντιτίμου ογδοήκοντα λεπτών, ρούφηξα αργά, έναν μέτριο ελληνικό. Ο χειμωνιάτικος ήλιος τρύπωνε μια χαρά από το πλατάνι, ζέστανε όχι μόνο τον υποφαινόμενο αλλά και το λίγα μέτρα πιο μακριά παλιό αγροτικό. Έτσι έλπιζα ότι δεν θα αργήσει να εξατμιστεί και η δροσιά που εμπόδιζε τη γέρικη μηχανή του να πάρει μπροστά.
Μετά από απροσδιόριστο χρόνο βρέθηκα να οδηγώ μισολασπωμένους χωματόδρομους που οδηγούσαν στον απέναντι λόφο. Μα χρειάστηκε άλλο ένα εικοσάλεφτο ποδαρόδρομος -φυσικά ανηφόρα- μέχρι το μικρό βιολογικό κτήμα με τις ελιές.
Τα ραδίκια είχανε μεγαλώσει πιά και βάλθηκα να τα βγάζω με το σουγιά. Όταν σκοτείνιασε ξαφνικά, και άρχισαν οι ψιχάλες της βροχής να πληθαίνουν επικίνδυνα, σχεδόν είχα γεμίσει μια σακούλα αλλά και είχα προλάβει να κόψω και δυό κλαδιά από τον κέδρο στην άκρη του κτήματος. Θα ήταν τα χριστουγεννιάτικά μας δέντρα, μια καλή θαρρώ εναλλακτική από το κόψιμο των κορυφών που σακατεύουν τα έλατα αλλά και τη κιτσαρία των πλαστικών.
Όταν μετά από λίγο επέστρεψα στο σπίτι τα ραδίκια βρασμένα στον ατμό κάνανε παρέα στο τραπέζι με άσπρα ξερά φασολάκια περιχυμένα με ελαιόλαδο καθώς και φρέσκο μαριδάκι τηγανισμένο. Τα φάγαμε λαίμαργα χωρίς ψωμί, με τη συνοδεία ενός ημίγλυκου κρασιού από τη Λήμνο που απάλυνε τη ελαφριά πικράδα που έχουν τα άγρια ραδίκια. Για τα παιδιά τη πόλης που δεν έχουν ιδέα από αυτά, αλλά διαθέτουν φαντασία, να πω ότι η πικρίλα αυτή είναι ευχάριστα ανεκτή όπως για παράδειγμα εκείνη από το Καμπάρι.
Τα ραδίκια είχανε μεγαλώσει πιά και βάλθηκα να τα βγάζω με το σουγιά. Όταν σκοτείνιασε ξαφνικά, και άρχισαν οι ψιχάλες της βροχής να πληθαίνουν επικίνδυνα, σχεδόν είχα γεμίσει μια σακούλα αλλά και είχα προλάβει να κόψω και δυό κλαδιά από τον κέδρο στην άκρη του κτήματος. Θα ήταν τα χριστουγεννιάτικά μας δέντρα, μια καλή θαρρώ εναλλακτική από το κόψιμο των κορυφών που σακατεύουν τα έλατα αλλά και τη κιτσαρία των πλαστικών.
Όταν μετά από λίγο επέστρεψα στο σπίτι τα ραδίκια βρασμένα στον ατμό κάνανε παρέα στο τραπέζι με άσπρα ξερά φασολάκια περιχυμένα με ελαιόλαδο καθώς και φρέσκο μαριδάκι τηγανισμένο. Τα φάγαμε λαίμαργα χωρίς ψωμί, με τη συνοδεία ενός ημίγλυκου κρασιού από τη Λήμνο που απάλυνε τη ελαφριά πικράδα που έχουν τα άγρια ραδίκια. Για τα παιδιά τη πόλης που δεν έχουν ιδέα από αυτά, αλλά διαθέτουν φαντασία, να πω ότι η πικρίλα αυτή είναι ευχάριστα ανεκτή όπως για παράδειγμα εκείνη από το Καμπάρι.
α
Η ιεροτελεστία ολοκληρώθηκε όχι με το μάζεμα τω πιάτων βέβαια, αλλά με ξάπλωμα στο δίπλα καναπέ με τη ξυλόσομπα να καίει γουργουριστά. Ούτε μισή σελίδα δεν πρόλαβα να διαβάσω από το LIFO, που μου είχε φέρει η μικρή από Αθήνα. Στον ύπνο μου ο Τσαγκαρουσιάνος με κοιτούσε υποτιμητικά. Στάθη συγχώρα με, μα θα το ξανακάνω!
2 σχόλια:
Κυριακάτικη καλησπέρα.
καλησπέρα αγαπητέ φίλε!
Δημοσίευση σχολίου