Στην φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, βλέπεις ανθρώπους που προσπαθούν (ενίοτε κάτω από αντίξοες συνθήκες) να κάνουνε ευσυνείδητα τη δουλειά τους: να εξυπηρετήσουνε ευγενικά και αποτελεσματικά τον πολίτη, να μην εκμεταλλευθούνε τη θέση τους προς ίδιον όφελος.Πολλές φορές όμως δεν αρκεί, απλώς να διεκπεραιώνεις υποθέσεις: Ο όγκος της δουλειάς αιφνιδίως φουσκώνει (αρρώστησε ο αρμόδιος συνάδελφος και τον αντικαθιστάς αναγκαστικά εσύ), κάποιες σφιχτές προθεσμίες μπαίνουν ένα ωραίο πρωί, ένα εξαιρετικά επείγον θέμα προκύπτει, μια ιδιαίτερα περίπλοκη περίπτωση απαιτεί γνώσεις και εμπειρίες που δεν έχεις. Και τώρα τι γίνεται; Η παράδοση λέει να σηκώσεις τους ώμους, να ψιθυρίσεις ένα βολικό τραγουδάκι του στυλ «θα κάνω ότι μπορώ, δε θα τρελαθούμε κιόλας». Έτσι, οχυρωμένος πίσω τις σωστές παραγράφους των κατάλληλων Νόμων (πάντα υπάρχουν σωστές και κατάλληλοι), κάνεις απλά το καθήκον σου και στις 3 η ώρα ακριβώς αριβάρεις κανονικότατα για το σπιτικό.
Όμως να, που στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού, κάποιοι παίζουν μπάλα μόνοι τους χωρίς κερκίδα: το ψάχνουν «με επιμονή και ένταση το πράγμα » (και εκτός ωραρίου αν χρειαστεί), εν γνώσει τους ενίοτε «παρατυπούν» (ζητώντας βοήθεια και συγχώρεση από το Πνεύμα το Νόμου), και ύστερα όταν τα αποθέματα του ορθολογισμού τους εξαντληθούν, αφήνουνε το ένστικτο να τους οδηγήσει: παίρνουν το ρίσκο, αναπτύσσουν πρωτοβουλίες και προχωρούν. Αν αποτύχουν τους περιμένει αμείλικτος ο πέλεκυς του Γράμματος του Νόμου. Αν πετύχουν κανείς δεν θα τους χειροκροτήσει (εκτός από τη συνείδησή τους βεβαίως).
Σε αυτούς αφιερώνω μια φράση του Νίκου Καζαντζάκη, που έκλεψα από το blog της Καλλιόπης: "Ν'αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. - "
3 σχόλια:
...kαλό το σύνθημα και ο Καζαντζάκης, τώρα άς δούμε και τα γεγονότα και πως ταιριάζουν στις θεωρίες. Διότι χωρίς τακτική τι την θές την στρατηγική με το κοφτό δρόμο. Πολλές φορές το ρίσκο του υπεύθυνου ανθρώπου μεταμορφώνεται σε κερκόπορτα βολεμένων. Διότι άν είναι αληθές αυτό που λές,
..."Αν αποτύχουν τους περιμένει αμείλικτος ο πέλεκυς του Γράμματος του Νόμου. Αν πετύχουν κανείς δεν θα τους χειροκροτήσει...",
τότε, αυτό οφείλει να αλλάξει,
με ποιό ρίσκο, σε ποια γεγονότα;
Αγαπητέ gb winzip,
Δεν με ενδιαφέρουν κάποιες θεωρίες απλά για να περνάει η ώρα. Για μένα αποκτούνε νόημα μόνο στο βαθμό που μπορούν να εφαρμοστούν στη πράξη (έστω και πιλοτικά). Τώρα, αν ο στόχος είναι η βελτίωση της καθημερινότητάς μας (και της δουλειάς μας ως στελέχη), ο δρόμος νομίζω πως είναι ένα άτυπο δίκτυο ανταλλαγής καινοτόμων απόψεων και εμπειριών. Αν αλάξει κάτι "από πάνω" (για να μην έχω κανέναν Πέλεκυ πάνω από το κεφάλι μου), έχει καλώς. Αν όχι -και ανεξάρτητα από αυτό- εγώ παιρνω το ρίσκο και δρω. Όσο για τους "βολεμένους" πάντα θα βρίσκουν καρκόπορτες.. Εσύ θα πρότεινες να μην ψαχνόμαστε, να μην ρισκάρουμε;
Οχι βέβαια, αλλά να συνδέουμε συχνότερα θεωρίες με γεγονότα.
Δημοσίευση σχολίου