Ενεργός πολίτης δεν απλά αυτός που νοιάζεται για τα κοινά, γκρινιάζει στα καφενεία (ή στα chat ), φωνάζει στα συλλαλητήρια (ή στο blog του) και καταφέρεται κατά πάντων . Είναι αυτός που έχοντας συνειδητοποιήσει το δικό του μερίδιο ευθύνης, προσπαθεί να κάνει ο ίδιος πράγματα που να βελτιώσουν τον εαυτό του, τη καθημερινότητά του, το φιλικό και οικογενειακό του περίγυρο, τη δουλειά του και τους συναδέλφους του, το σπίτι που μένει και τη γειτονιά του. Για παράδειγμα, καλώς διαμαρτυρόμαστε για τις πυρκαγιές των δασών, την έλλειψη πρασίνου, τις ευθύνες των διαφόρων αρμοδίων. Θα ήταν όμως ακόμα καλύτερα αν εκτός από αυτό, κάναμε και εμείς κάτι (έστω και αν αυτό ήταν το να γεμίσουμε με γλάστρες το μπαλκόνι ή να φροντίσουμε το ανεμικό δεντράκι έξω από τη πολυκατοικία μας).
Η αυτο-οργάνωση πάει ακόμα ένα βήμα παραπέρα: Με επίκεντρο ένα πολύ συγκεκριμένο και κοινά αποδεκτό θέμα δημιουργείται ένα άτυπο δίκτυο ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών, συντονισμού ενεργειών, που δρα πολλαπλασιαστικά και άρα είναι πιο αποτελεσματικό από τις όποιες μεμονωμένες δράσεις. Το δίκτυο αυτό είναι από τη φύση του θνησιγενές (αυτοδιαλύεται μόλις επιτευχθεί ο στόχος ή εξαντληθεί η δυναμική του). Και βέβαια είναι ανιεράρχητο. Εδώ η "ηγεσία" απλώς εμπνέει και ενεργεί ως καταλύτης, δεν πατρονάρει. Αυτά τα χαρακτηριστικά διαφοροποιούν το άτυπο δίκτυο από τις ΜΚΟ και τις κάθε μορφής συλλόγους και βέβαια από τις πολιτικές οργανώσεις. (Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αντιτίθεται αυτές ή πως θέλει να τις υποκαταστήσει, αφού ο καθένας έχει το ρόλο του στη σύγχρονη δημοκρατία).
Κάνω ένα κλίκ πιο πίσω και βρίσκω πως «την ιστορία την γράφουν οι παρέες»: Δημιουργούν τα υπόγεια ρεύματα, από όπου αντλούνται οι εκάστοτε νέες πολιτικές. Ωριμάζουν τη κοινωνία να αποδεχτεί το καινούριο. Μα πάνω απ’ όλα, αλλάζουν με ένα τρόπο φυσικό τη καθημερινότητα. Στα δύο κλικ θυμάμαι πως η παρέα δημιουργείται χάρις την ύπαρξη ενός «αρχηγού» που γοητεύει τους υπόλοιπους αποτελώντας τη συγκολλητική ουσία που κρατά τη παρέα ενωμένη. Αλλά αυτό, είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο.
(Ή μήπως δεν είναι;)
Η αυτο-οργάνωση πάει ακόμα ένα βήμα παραπέρα: Με επίκεντρο ένα πολύ συγκεκριμένο και κοινά αποδεκτό θέμα δημιουργείται ένα άτυπο δίκτυο ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών, συντονισμού ενεργειών, που δρα πολλαπλασιαστικά και άρα είναι πιο αποτελεσματικό από τις όποιες μεμονωμένες δράσεις. Το δίκτυο αυτό είναι από τη φύση του θνησιγενές (αυτοδιαλύεται μόλις επιτευχθεί ο στόχος ή εξαντληθεί η δυναμική του). Και βέβαια είναι ανιεράρχητο. Εδώ η "ηγεσία" απλώς εμπνέει και ενεργεί ως καταλύτης, δεν πατρονάρει. Αυτά τα χαρακτηριστικά διαφοροποιούν το άτυπο δίκτυο από τις ΜΚΟ και τις κάθε μορφής συλλόγους και βέβαια από τις πολιτικές οργανώσεις. (Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αντιτίθεται αυτές ή πως θέλει να τις υποκαταστήσει, αφού ο καθένας έχει το ρόλο του στη σύγχρονη δημοκρατία).
Κάνω ένα κλίκ πιο πίσω και βρίσκω πως «την ιστορία την γράφουν οι παρέες»: Δημιουργούν τα υπόγεια ρεύματα, από όπου αντλούνται οι εκάστοτε νέες πολιτικές. Ωριμάζουν τη κοινωνία να αποδεχτεί το καινούριο. Μα πάνω απ’ όλα, αλλάζουν με ένα τρόπο φυσικό τη καθημερινότητα. Στα δύο κλικ θυμάμαι πως η παρέα δημιουργείται χάρις την ύπαρξη ενός «αρχηγού» που γοητεύει τους υπόλοιπους αποτελώντας τη συγκολλητική ουσία που κρατά τη παρέα ενωμένη. Αλλά αυτό, είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο.
(Ή μήπως δεν είναι;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου