Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

Περί Σαφήνειας & Δημοκρατίας

Είναι απίστευτο πόσο ωραία κείμενα μπορεί να ανακαλύψει κανείς στο Διαδίκτυο και κάθε φορά που βρίσκω κάτι χαίρομαι πραγματικά και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Αλήθεια, τι καλύτερο θα μπορούσε να γράψει κανείς για το επίπεδο του πολιτικού λόγου που κυριαρχεί (όπως πχ στη πρόσφατη τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών) ή για το τι σημαίνει στη πράξη δημοκρατία, από αυτά που ακολουθούν;

1. Η σημασία της σαφήνειας του λόγου
Δύο από τις πιό χαρακτηριστικές ιδιότητες του κόσμου στον οποίον ζεί εδώ και 16 αιώνες η ανθρωπότητα, είναι η υπερβολική ασάφεια και η μεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση.

Αυτή η ίδια η προέλευση άλλωστε του συγκεκριμένου “πολιτισμού” που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει αξιωματικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύμητη, για αυτόν, αλήθεια είναι να μιλάει ακατανόητα ή με ασάφεια, αλλά και να παραχαράζει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήματα.
Οι αρχαίοι Έλληνες, έδιδαν μεγάλη προσοχή στην ακριβολογία, για αυτό άλλωστε και έφθασαν την ανθρώπινη νόηση στα ύπατα ιστορικά της σημεία. Κάθε λέξη σήμαινε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, ούτε ένα χ παραπλήσιο, ούτε ένα ψ παρόμοιο. Από τους ομηρικούς κιόλας χρόνους, βρίσκουμε να χρησιμοποιούν εν συνόλω δώδεκα (12 !!!) ρήματα για το “βλέπω”, και συγκεκριμένα τα βλέπειν, θεωρείν, ειδείν, οράν, λεύσσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν, ένα διαφορετικό δηλαδή ρήμα για κάθε διαφορετικό κοίταγμα.
Γίνεται σαφές εδώ λοιπόν ότι όποιος θέλει να πολεμήσει ενάντια στον “πολιτισμό” της ασάφειας και της παραποιήσεως, οφείλει, πριν από οτιδήποτε άλλο, να υπερασπισθεί και να παλινορθώσει το ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ των λέξεων και των όρων.

2. Τι εστί Δημοκρατία;
Πέρα από τους όποιους ισχυρισμούς των σύγχρονων απατεώνων και μεταπρατών του όρου, αυτός ο όρος, τον οποίο γέννησε η υψηλή ακριβολογία των πολυθεϊστών πραγματικών Ελλήνων της αρχαιότητος, σημαίνει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, δηλαδή ΑΜΕΣΗ διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων από το εύτακτο σώμα των ενεργών πολιτών. Η ερμηνεία αυτή, δημιουργεί ωστόσο από μόνη της πρόβλημα, αφού εισάγει ως απαιτούμενα, την ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ (Άμεση Δημοκρατία) και την πολιτική ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Στην αρχαία Ελλάδα, μία “Πόλις” δεν ήταν μόνον τα χώματα ή τα σπίτια της, όπως η ρωμαϊκή Urbs. Αυτό που επιπροσθέτως κοσμούσε τον όρο, ήταν η ύπαρξη του Δήμου, της ΜΟΙΡΑΣΙΑΣ δηλαδή των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, μέσα από (αυτο)θεσμούς που έδεναν σε συμπαγές πολιτικό σώμα τους πολίτες. Για τους πραγματικούς Έλληνες, δεν υπήρχε η σύγχρονη διάσταση, έως αντιπαλότητος, του προσωπικού στοιχείου από το πολιτικό, της προσωπικής συνειδήσεως από την κοινοτική. Δεν νοείτο για τους Έλληνες αδιαφορία για τα πολιτικά πράγματα ή αποφυγή σαφούς θέσεως, ιδίως σε περιπτώσεις διαμαχών.
Στα τέλη του 18ου αιώνος, η καρμανιόλα γκρέμισε την θεοκρατία, δεν μπόρεσε όμως να παλινορθώσει την πραγματική Δημοκρατία, δηλαδή την Άμεση. . Αυτό που επεκράτησε παγκοσμίως, ήταν τελικά ο αστείος αγγλικός “Κοινοβουλευτισμός”, ενώ από την γαλλική έκρηξη έμεινε τελικά ο αφελής εξισωτισμός του “εγκαλιτέ” που, αντίθετα από την πραγματική Δημοκρατία, επέτρεψε το ανέβασμα στο πολύ δύσκολο βάθρο του πολίτη, του οποιουδήποτε είχε απλώς.. ανθρώπινο σχήμα και ήξερε να.. ομιλεί.
Η πραγματική και ΑΜΕΣΗ Δημοκρατία προϋποθέτει την εύκολη πρόσβαση του πολίτη στα αξιώματα της Εξουσίας, κάτι που ο σημερινός Κοινοβουλευτισμός δεν προσφέρει, με τα πλαφόν ποσοστών (στη χώρα μας μάλιστα μηδενίζεται ο όποιος πολιτικός λόγος αδυνατεί να ξεπεράσει το 3% των ψήφων), τις μη απλές αναλογικές και τα τεράστια οικονομικά μεγέθη που απαιτούνται για μία στοιχειωδώς αποτελεσματική προεκλογική προσπάθεια: “Ολιγαρχικό πολίτευμα υπάρχει όταν εξουσιάζουν το πολίτευμα εκείνοι που έχουν περιουσίες” τονίζει πολύ σωστά και με κάθε σαφήνεια ο Αριστοτέλης (“Πολιτικά” 1279β, 18).

Προϋποθέτει επίσης την βουληφορία ΜΟΝΟΝ των ενεργών, ελευθεροφρόνων και πληροφορημένων πολιτών, αφού η εξίσωση των τελευταίων, μέσω της τρελλής “λόγικής” μία ψήφος προς μία ψήφο, με τους αδιάφορους, τους φοβικούς και εν πλήρει άγνοια τυγχάνοντες, αποτελεί ουσιαστικά μία απαξίωση του ανθρώπου και μία τυραννία των αθλίων.

Το απόσπασμα είναι από κείμενο του Βλάση Γ. Ρασσιά
που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 35, Μάϊος “2000”)

5 σχόλια:

ellinida είπε...

Πολύ ωραίο και συμφωνώ απόλυτα. Κυρίως στο πρώτο θέμα που είναι και το κυριώτερο. Είμαστε ομόγλωσσοι αλλά στην ουσία δεν είμαστε. Εχουμε μιά πλούσια γλώσσα αλλά χρησιμοποιούμε ελάχιστες λέξεις στον καθημερινό λόγο.

Δημήτρης Πρωτούλης είπε...

Έτσι είναι.. Και για να μην λέμε μόνον των άλλων: Προσωπικά, νοιώθω πολλές φορές πως έχω ξεχάσει τα Ελληνικά μου, οι λέξεις δεν βγαίνουν αβίαστα και οι προτάσεις θέλουν 2 και 3 χτενίσματα μέχρι να στρώσουν στοιχειωδώς. Εδώ βέβαια, γίνεται αναφορά σε όσους συνειδητά διαστρεβλώνουν το νόημα των λέξεων ή εσκεμμένα χρησιμοποιούν τη γλώσσα με τρόπο ασαφή.

Ανώνυμος είπε...

Ήθελα να πω, χμ, περί της άκρατης υπεροψίας στη διαφιλονικούμενη ζώνη κυρίως, χωρίς να παραιτούμαστε από τα ευκόλως εννοούμενα φυσικά!

Επιτέλους, Monsieur, βρήκατε χώρο να εκφραστείτε και θα απολαμβάνουμε τις αβρές προσεγγίσεις σας! Εύγε!!! Όχι ότι δεν θα σας προβοκάρουμε από καιρού εις καιρόν, μη το παραχέσουμε ε;

Για την ακρίβεια δε τώρα, εγώ πολύ απολαμβάνω τον Κωστή (τον) Παπαγιώργη, τον Ευγένιο Αρανίτση, τη Κατερίνα Σχινά και άλλους! Βραδάκι με ουισκάκι και ανάλατα κάσιους, να πάνε τα φαρμάκια κάτω, δεν είναι ομάδα αυτή!

Πολλά φιλιά, αγωνιστικά, βρε σεις!

Δημήτρης Πρωτούλης είπε...

Καλησπέρα φίλτατε Αφρολέξιε. Σας αγαπάμε,σας σκεφτόμαστε και μας εμπνέετε ακόμα και εδώ σε αυτό το Ιστολόγιο: χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο
"Εγώ, η παρέα & το δίκτυο" http://kovontas.blogspot.com/2007/07/blog-post_19.html που μόνο ένας τυφλός δεν θα αναγνώριζε σε ποιά παρέα αναφερόμεθα..

Αϊάσανθος Ίων είπε...

Βρήκα το σημείωμα εξαιρετικό (αν και θα προτιμούσα να μην είχαν περικοπεί κάποιες χαρακτηριστικές αποστροφές του Ρασσιά).
Το ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ των λέξεων και των όρων αποτελεί, αναμφισβήτητα, την απαραίτητη προϋπόθεση για την καταπολέμηση του "πολιτισμού" της ασάφειας και της παραποιήσεως, καθώς και όλων των νοσηρών, δηλαδή καταστρεπτικών, κοινωνικών δομών που αυτός ο "πολιτισμός" συντηρεί. Καθώς είναι ο πλέον αξιόπιστος σύμμαχος της αλήθειας, συνιστά το ισχυρότερο όπλο εναντίον αυτού του "πολιτισμού", ο οποίος θεμελιώνεται εξ ολοκλήρου στο ψεύδος.
Είμαι δε πεπεισμένος ότι το νόημα αυτό μπορεί επίσης να συμβάλει τα μέγιστα στην ανάδειξη της πραγματικής ιδιότητας και των αστείρευτων δυνατοτήτων του ανθρώπου.
Η γλώσσα η οποία διαφυλάσσει, καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη, το αυθεντικό νόημα των λέξεων, αλλά και ένα θησαυρό πολύτιμων γνώσεων με την κάθε της λέξη, είναι η δική μας μητρική γλώσσα, η ελληνική. Εξ ου και οι λυσσαλέες προσπάθειες που γίνονται εδώ και αιώνες για να την παραποιήσουν και ενταφιάσουν.
Μία από τις επιδιώξεις του ιστολογίου που δημιούργησα προ ολίγων ημερών (http://esteajioi.wordpress.com/) είναι ακριβώς η ανάδειξη του αυθεντικού νοήματος των λέξεων, η αποκατάσταση της σαφήνειας, η καταπολέμηση της παρεξήγησης και ασυνεννοησίας μεταξύ των ανθρώπων.
Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να δει και τη συζήτηση περί αλήθειας, η οποία διεξάγεται με αφορμή τα τρέχοντα γεγονότα και στην οποία παίρνω κι εγώ μέρος, στις "Θεαμαπάτες". http://theamapati.wordpress.com/2007/09/07/kathi-7-sept-2007/#comment-15155