Τα ποτά και οι κυρίες της Μασσαλίας

Του Ανταποκριτού μας από τη Μασσαλία

Ο απόηχος από τις απεργίες του Παρισιού δεν φτάνει στη Μασσαλία.. Ο ταξιτζής είναι Πορτογαλικής καταγωγής και μου δείχνει με περηφάνια το σπίτι που ζούσε παλιά ο Ζιντάν. Είναι ευτυχής που είμαι Έλληνας, λέει πως είμαστε σαν τους Πορτογάλους ανοιχτοί και χαρούμενοι άνθρωποι και όχι σφιγμένοι σαν τους Γάλλους..Οδηγεί με εκπληκτική ταχύτητα αλλά και επικινδυνότητα . Έχει όμως ένα ηλεκτρονικό μαραφέτι που τον ειδοποιεί να κόψει ταχύτητα όταν υπάρχει ραντάρ της αστυνομίας στο δρόμο. Είμαι εδώ για δουλειά, που σήμερα ολοκληρώθηκε και νάμαι λοιπόν ελεύθερος, στο Internet Point ενός Φιλικού- μεν αλλά Τάχα- μου- δε ξενοδοχείου, για ένα ολόφρεσκο post από τη Μασσαλία.

Σε αντίθεση με το συνεχές ψιλόβροχο των προηγούμενων ημερών, σήμερα ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, ότι πρέπει δηλαδή για βόλτες και για κάποια ψώνια-δωράκια. Και ναι το ομολογώ ξετρελάθηκα με τη galeries Lafayette, με τα απίστευτα πολλά εδέσματα, τα εδώδιμα αλλά και αποικιακά gourmet.

Εχθές, στο bar Chang Ai μου πρότειναν να πιω Pastis Bleu, ένα ποτό κοντά στο ούζο και συχνά γνωστό σαν Ricard, από την ομώνυμη εταιρεία. Μου φάνηκε πολύ καλό, αλλα σήμερα στο λιμάνι ένας τύπος με σχετικό μαγαζάκι μου πληροφόρησε ότι το bleu είναι για χαζούς τουρίστες.. Έτσι αγόρασα ένα αυθεντικό που έχει το κλασσικό κιτρινωπό χρώμα του Pastis καθώς και ένα μπουκάλι αψέντι, άλλο ένα μυθικό -και κάποτε απαγορευμένο ποτό που ανήκει στην ίδια οικογένεια με τα προηγούμενα.
Τέλος δοκίμασα την La CAGOLE de Marseille, μια συμπαθητική ξανθιά τοπική μπυρίτσα.

A propos de ξανθιά.. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα εδώ, μα δεν με στεναχωρεί καθόλου. Οι γυναίκες έχουνε έμφυτο το στυλ, τη φινέτσα, τη θηλυκότητα. Με φοβερά προσεγμένο ντύσιμο αλλά και αντίστοιχο ύφος, επιζητούν την ανδρική επιδοκιμασία μα δεν χαμηλώνουν το βλέμμα αλλά και ούτε προκαλούν.

Μανούλα, μήπως θα μπορούσες την άλλη φορα να με γεννήσεις στη Μασαλία;