Κι' όμως υπάρχει διέξοδος

Από αυτές τις εκλογές –ο παντελώς άγνωστος για τους περισσότερους πολίτες- θεσμός της Περιφέρειας έρχεται ένα βήμα πιό κοντά αφού γίνεται πιά ο δεύτερος βαθμός αυτοδιοίκησης (παίρνοντας τη θέση της «μικρής»Νομαρχίας). Ταυτόχρονα όμως ο Δήμος παύει να είναι η γνωστή μας οικεία Αρχή αφού απομακρύνεται (και κυριολεκτικά) μετά τη μεγάλη γεωγραφική διεύρυνση του (που σε μερικές περιπτώσεις οδηγεί σε τερατογεννήσεις, με χαρακτηριστική περίπτωση τον ένα Δήμο της Λέσβου..).

Βέβαια για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η «τοπική αυτοδιοίκηση» δεν ήταν ποτέ «αυτοδιοίκηση». Ε, τώρα παύει να είναι και «τοπική»! Ουσιαστικά πρόκειται περισσότερο για μια αποκέντρωση της κρατικής εξουσίας παρά για μια μορφή αυτο-διοίκησης των πολιτών. Για την αποφυγή κάθε αυταπάτης, ο κανόνας θέλει μια ανακύκλωση των αρχόντων που απλά αλλάζουν ρόλο: πρώην υπουργοί , βουλευτές και πολιτευτές αίφνης ζητάνε τη λαϊκή ψήφο για να (αυτό-)διοικήσουνε τον λαό..

Το πλέον θλιβερό είναι όμως ο ασφυκτικός ρόλος των κομματικών κατεστημένων, που πιέζουν, φανατίζουν και διαιρούν τους πολίτες και που καπελώνουν κάθε ανεξάρτητη παρουσία. Και στο τέλος, διαστρεβλώνουν τον όποιον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των εκλογών, στριμώχνοντάς τες σε κακέκτυπα κομματικών αντιπαραθέσεων με στόχο την μελλοντική επικράτηση στις βουλευτικές εκλογές και την νομή της κεντρικής εξουσίας.
Βέβαια η κατάρρευση του κατεστημένου της μεταπολίτευσης έχει ήδη αρχίσει. Ας μη μας παραξενεύει που δεξιά και αριστερά «κουφάλογα» αδυνατούν να την αντιληφθούν (πόσον μάλλον να την εκφράσουν!). Η επικείμενη (και τυπικά..) οικονομική χρεοκοπία της χώρας τρελαίνει τον κόσμο που δεν βλέπει πουθενά διέξοδο. Να περιμένουμε μια πρωτοφανή έξαρση τυφλής βίας, και μάλιστα τριπλής: την απολίτικη (υπόκοσμος, οπαδοί), την δήθεν επαναστατική (Πυρήνες της Φωτιάς κλπ) και την ρατσιστική (βλέπε Χρυσή Αυγή).

Για μια ουσιαστικά εναλλακτική διέξοδο πρέπει οι κινήσεις «από τα πάνω» να συναντηθούν με τις ήδη υπαρκτές κινήσεις «από κάτω»: τα αυθόρμητα τοπικά κινήματα των πολιτών που παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους: όπως το κίνημα των bloggers για να σωθούν τα εναπομείναντα δάση από τους …αναπτυξιακούς εμπρησμούς, την οικειοποίηση / κοινωνικοποίηση κοινόχρηστων χώρων (μετατροπή χώρων πάρκινγκ σε πάρκα), η κίνηση των Atenistas, οι Ομοτράπεζοι, και οι εκατοντάδες μικρές ή μεγαλύτερες παρέες που δρούν εναλλακτικά αλλάζοντας προς το καλύτερο την καθημερινότητα. Όσο για τα «από πάνω», υπάρχουν άνθρωποι με κύρος και αποδοχή που μπορούν να ενώσουν τους πολίτες και να ηγηθούν μιας αναγέννησης: ο Μίκης Θεοδωράκης (που έδειξε τον δρόμο) και ο Μανώλης Γλέζος είναι οι πιο χαρακτηριστικές αλά όχι μοναδικές περιπτώσεις. Και τότε θα βρεθούν άνθρωποι άξιοι, ικανοί τεχνοκράτες που θα διοικήσουν επιτέλους με αποτελεσματικότητα και δικαιοσύνη τη χώρα!
Μέχρι τότε (ας ελπίσουμε άμεσα, το 2011) και με δεδομένο ότι η κεντρική εξουσία φυλλορροεί (αφού το πολιτικό προσωπικό είναι ανεπαρκές και κατώτερο των περιστάσεων), τα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια θα είναι οι μοναδικοί θεσμοί που θα έχουν μείνει όρθιοι και μάλιστα με πρόσφατη λαϊκή εντολή. Ας αφήσουμε στην άκρη όλα τα άλλα και ας εκλέξουμε τους πιο άξιους να διαχειριστούνε τις τύχες των τοπικών κοινωνιών.