Ο θείος Ραούλ, πάντα οικείος & καίριος

Σαν ζορίζομαι, τον θυμάμαι. Σαν τους ψευδοπροφήτες που στα δύσκολα ψελλίζουν "παναγιά μου".

Μετα από πολύ καιρό, ξαναπαίρνω την Ελευθεροτυπία στα χέρια μου, καλή μου φαίνεται, μα ακόμα καλύτερα τα βασικά της σημεία, η στήλη του Τριάντη ας πούμε -μα τι ειρωνεία- το καλύτερο σημείο του είναι το απόσπασμα των "εχθρικών" Νέων και συγκεκριμένα του Μιχάλη Μητσού για τον Μάη του 68 και νάτος πάλι ο θείος Βανεγκέμ, απρόσκλητος μπροστά μου μα πάντα οικείος και καίριος. Αντιγράφω από τις Διαστάσεις, το ιστολόγιο του Μητσού:

Στα 74 χρόνια του, ο άλλοτε θεωρητικός των καταστασιακών είναι πάντα αισιόδοξος και πάντα μαχητικός. Τον ενοχλούν βέβαια η παθητικότητα, η μοιρολατρία, ο φετιχισμός του χρήματος, η αρπακτικότητα, η συγκεντρωτική και ανταγωνιστική εκπαίδευση, η λεηλασία της γης, η έλλειψη δημιουργικότητας από όλους εκείνους που προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη βαρβαρότητα με τα όπλα της βαρβαρότητας και όχι με τη δύναμη της ζωής. Αλλά δεν χάνει το ριζοσπαστικό του πνεύμα. «Ποτέ δεν ήμασταν τόσο κοντά στη ζωή και τόσο μακριά από το να τολμήσουμε να την αρπάξουμε», λέει σε συνέντευξή του στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ. «Πιστεύω ακράδαντα, όμως, ότι κάτω από τον σκοταδισμό, τη δουλοπρέπεια, τον νόμο του πιο ισχυρού και του πιο πονηρού, βρίσκεται σε κίνηση μια δύναμη ζωής. Τίποτα δεν θα εμποδίσει τη ριζοσπαστική σκέψη να προοδεύει και να υπονομεύει υπογείως το θέαμα όπου η υπαρξιακή ένδεια αναγορεύεται σε αρετή».