Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Ψάχνοντας το δικό μου δρόμο


"Αναζητώ τις δικές μου ανοησίες, τον δικό μου ρυθμό και φωνήεντα και σύμφωνα που ταιριάζουν με αυτόν, που θα είναι δικά μου"

Δέχομαι σαν αξίωμα ότι η αυτό που ονομάζομαι «σύμπαν» είναι τόσο ασύλληπτα περίπλοκο, που πρακτικά είναι αδύνατο για οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη να το κατανοήσει και άρα να το ερμηνεύσει. Αυτό που μπορεί να γίνει στη καλύτερη περίπτωση είναι μια «πειστική –αληθοφανή» ερμηνεία ενός πολύ μικρού τμήματος.
Στους υπερασπιστές της κάθε θεωρίας όμως, συναντάμε εκείνους που διατείνονται για την υπεροχή της, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ εξηγεί σχεδόν τα πάντα, φωτίζοντας το μέχρι χτες σκοτάδι μας… Θυμίζω την αυταπάτη ότι με τη κατάλυση του αστικού κράτους θα οδηγούμασταν σταδιακά σε μια ιδανική κοινωνία (αφού οι υπόλοιπες αντιθέσεις ήταν… δευτερεύουσες! ) μόνο που στη πράξη φτάσαμε στα γνωστά αυταρχικά καθεστώτα.

Ο δρόμος που ακολουθεί ο καθένας μας είναι σεβαστός και καλός εφόσον είναι πρωτότυπος και ξεχωριστός, είναι προϊόν ειλικρινούς ψαξίματος, ανταποκρίνεται στις δικές μας ανάγκες και οδηγεί στην εσωτερική αρμονία και ισορροπία. Άρα τόσοι δρόμοι όσοι και οι άνθρωποι και κανένας δεν είναι «καλύτερος» ή «χειρότερος» από τον άλλο.

Όπως λένε λοιπόν, δρόμος δεν υπάρχει. Τον φτιάχνουμε περπατώντας. Μπορούμε βέβαια να εμπνευστούμε από τους δρόμους άλλων, μάλιστα όσο πιο πολλοί είναι τόσο το καλύτερο, αλλά κανέναν δεν πρέπει να τον θεωρούμε «ανώτερο». Η έννοια «μου ταιριάζει καλύτερα σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση που περνάω» είναι η πιο κατάλληλη.

Προσωπικά λοιπόν, βρίσκω ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες σε πολλές θεωρίες και στάσεις ζωής και προσπαθώ να τις ομογενοποιήσω φτιάχνοντας το αυστηρά προσωπικό μου ενιαίο δρόμο ζωής, που θα είναι «ολιστικού τύπου» αφού ο κάθε δρόμος από μόνος του είναι εκ φύσεως περιορισμένος. Ενδεικτικά, αναφέρω παρακάτω κάποια από τα μονοπάτια που με συγκινούν. Ας βρει ο καθένας τα δικά του και ας μην αυτό-περιορίζεται σε ένα και μόνο.



5 σχόλια:

ellinida είπε...

Περίπου τα ίδια, μόνο που εγώ πιστεύω στην πιθανότητα ύπαρξης των κοσμικών χορδών.
την καλησπέρα μου

Δημήτρης Πρωτούλης είπε...

Τη καλημέρα μου !
Χορδές λοιπόν.
Χμ..

Ανώνυμος είπε...

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ πόσο δικηο έχεις!!!

:-)

Ανώνυμος είπε...

Η τελευταία μου συνειδητοποίηση (και καλά) είναι ότι αν δεν βιώσει κανείς όλα αυτά που βιωματικά τον έχουν σημαδέψει, δεν θα κάνει πραγματικά βήματα προς ένα ευτυχέστερο παρόν (για μένα μόνο αυτό είναι το ζητούμενο). Όμως το να βιώσεις τα απωθημένα, σημαίνει -σε πρώτο επίπεδο- να τα υπηρετήσεις, π.χ. ο φόβος του μεγαλώνω με σπρώχνει να βάφω τα μαλλιά, η πατρική βία με κάνει να είμαι βίαιος κλπ. Εδώ είναι η βεβαιότητα μου (σχεδόν προτροπή!): ΤΑ ΒΙΩΝΩ ΜΕ ΠΑΘΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΕΣ! Μπορείτε να φανταστείτε πόσο παρεξηγήσιμο μπορεί να είναι αυτό... Πριν καν'α χρόνο, πήγα σε μία βιοενεργητική θεραπεύτρια και μου είπε ότι πρέπει να εκφράζω τη δυσαρέσκεια μου περισσότερο, ότι είμαι πολύ καταννοητικός και μου έδωσε κάτι σταγόνες ανθοϊάματα που με έκαναν να βλέπω κάτι τρελλά όνειρα. Στην πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο που ακολούθησε, υπήρξα moody, στραβωμένος, οξύθυμος, μια πραγματική ανακούφιση, είχαν παλαβώσει οι φίλοι μου. Τώρα είμαι πιο ισορροπημένος, βασικά σέβομαι περισσότερο τα θέλω μου (κι όχι τα θέλω των άλλων). Η ευγένεια μου είναι πιο ουσιαστική. Η καταννόση μου επίσης στη διαφορετικότητα τους (μας) βαθύτερη. Πλάκα δεν έχει? Ανθοϊάματα!!

radiogeorge είπε...

τοις εγρηγόρσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστον εις ίδιον αποστρέφεσθαι.
Hράκλειτος